Vonnis

In het kille stille huis

Met tranende mistramen

Zaten wij ontdaan samen

Kaarsen brandden

vlinderden en vlamden

Met vloeibaar zacht licht

Streken gouden schaduwen

in de groeven

Van jouw stille gezicht

Het leven op losse schroeven

Kneep in mijn gekneusde ziel

Mijn hart pijnlijk doorgroefd

Jou zo te zien

Maakte mij intens bedroefd

 

Ik zocht maar vond

Jouw ogen niet

Jij zweeg luid

Onder een masker

Van verdriet

Wij spraken over het einde

zonder enig geluid

 

De arts hakkelde de hopeloze

diepdroevige diagnose

Hoe onze ogen elkaar ontmoetten

Stilzwijgend onze pijn begroetten

De stem die therapieën bromden

En psychische begeleiding somden

In geval van nood

Jouw handen trilden wit koud

Het vonnis over leven of dood

Sloeg ons knock-out

 

Hoe dit zwarte verdriet omarmen

Na het onthutsende vonnis

Aan wie of wat kon jij je

Nog verwarmen

Welke kracht zat er nog

onder ons vernis

 

Na 5 manen

In stormachtig weer

Met liefdevolle contacten

Wilde jouw lijfje niet meer

Licht in jouw ogen

Ging uit

Wij berustten en ik kuste

Jouw tere ziel

En huid

 

Jouw hoofd hoe jij daar lag

Met een lieve verstilde glimlach

Jij geloofde in iets na het leven

Een vorm van bewustzijn

Om je aan over te geven

Die extra dimensie

Zag ik in jouw gezicht

Waarschijnlijk verscheen

die intens mooie lach

Toen jij het bevrijdende licht zag

 

Antoon van Lanen 2024