Gedicht ‘Goedgelovig’

Als kleine jonge was ik

Gewoon te lief

Ik bleek na een testje wat naïef

Tenminste dat hoorden mijn ouders

van de leerkracht van mijn klas

Ik wist niet eens wat ‘naïef’ was

 

Blijkbaar moest ik minder

Goedgelovig zijn

Me meer wapenen tegen

Een wereld vol voor

mij nog onbekend venijn

Ook al had ik voor ‘goedgelovig’

Een 10

Moest ik meer mijn tanden

Laten zien

 

Ik moest dus minder

Goedgelovig worden

Maar God vond mij dik in orde

Voor Godsdienst altijd een hoog cijfer

Door mijn goedgelovig geheugen

En een beetje ijver

 

Ik was toen nog heerlijk onbevangen

Kan er eigenlijk wel naar terug verlangen

Naar die heerlijke onnozele goedgelovigheid

Leven in mijn kinderlijk onschuldige werkelijkheid

 

Ik zie het terug in mijn kleinkinderen

Die laten zich nog niet hinderen

Lopen niet te liegen of bedriegen

Met vooropgezette plan strategieën

Gaan overal in met open vizier

Aandoenlijk zijn kinderen van rond de 4

 

Zonder een echt behandelplan

Kwam het er dus toch van

Mijn goedgelovigheid is

Inderdaad verdwenen

Kreeg teveel schoppen tegen

Mijn schenen

Steeds minder geloof in eerlijkheid

En oprechtheid

Raakte in veel gevallen mijn

Vertrouwen kwijt

 

Was er maar meer onbevangenheid

Ongekunsteldheid en openhartigheid

Zoals kinderen ons telkens laten zien

Kinderen zonder vastgeroest stramien

Vaak heerlijk ontwapenend bovendien

 

Als iedereen goedgelovig  was gebleven

Stonden we wellicht anders in het leven

Overal allerlei vormen van geweld

Er wordt gelogen, bedrogen, zucht naar geld

Van een veilige vredige wereld

Kunnen we alleen maar dromen

Toch zou  ik nog weleens bij mijn onbevangen

gelovigheid willen komen

 

Mag ik nog 1x terug naar die tijd

Naar mijn naïeve goedgelovigheid

Waar ik zonder pretenties

En intenties

Gewoon weer de puurheid mag ervaren

Van mijn vroegere onnozele kinderjaren

Waar het leven mij nog

Niet had geschonden

En waar Sinterklaas en God

Ook nog gewoon bestonden

 

Antoon van Lanen 2025