Lief Leeuwengefluister

Het gromde en bromde

Zwol aan tot een orkaan

Tussen de huizen spuwde

Het vurig brullende taal

Onzichtbaar dreigend kabaal

 

Terwijl ik de lente zag hangen

De voorjaarsgeuren kon vangen

Masseerde de zon mijn gezicht

Absorbeerde ik het fijne licht

 

Het schreeuwend tumult

Ging door merg en been

Greep alle ruimte om zich heen

Brulde de sfeer finaal aan gort

Mijn lente voorlopig ingestort

 

Ik wilde het eigenlijk niet horen

Wilde mijn lentegevoel

Niet laten verstoren

Maar het was niet te negeren

Het elkaar vurig flamberen

 

Ruzie maken heb ik niet kunnen leren

Daarom zal ik meestal imploderen

Vroeger werd de onenigheid

In de kiem gesmoord

Stel dat het door de buren werd gehoord

Daarom werd mijn boosheid

naar binnen gekeerd

En met een pijnlijke maagd

In zwijgzaamheid verteerd

 

Mogelijk hadden deze mensen

Elkaar erg lief

Daarom beleefden ze hun ruzie 

Zo explosief

Misschien zouden ze het liefst naar elkaar 

Willen luisteren

Weer liefdevolle zachte woordjes 

Willen fluisteren

 

Ik hoop dat ze snel

Samen hun handen naar 

Elkaar zullen strekken

Om elkaar en de lente

Te herontdekken

Af en toe wat grommen 

En een beetje brommen 

Is niet zo erg

Zolang het maar niet oploopt

Als een Himalayaberg

 

Antoon van Lanen 2025