De treurwilg

Aan de Ravensteinse gracht

Vind je de treurwilg

In al haar pracht

Met trots lijkt zij bijna te lonken

Loopt met haar uiterlijk te pronken

 

Aan de rand van de gracht

Beweegt zij zwierig en zacht

Met gevoel voor straattheater

Simuleert zij een dans

met een minnaar aan het water

 

In de lente

in een nieuwe waas gehuld

Lijkt zij met bladgoud omhuld

in haar goudgele pracht

Spiegelt haar jurk

in de zilveren gracht

Fris staat zij te stralen

Zo’n schoonheid hoeft 

Geen juwelen of kralen 

 

In de zomer

Wuift zij met haar groene slierten

Vol met meedeinend klein gedierte

En in mijn gedachten 

Zie ik haar in zwoele zomernachten

Langs de Ravensteinse grachten 

Gracieus dansen en zwieren 

Een nachtelijk feestje vieren

 

Haar groene lange vingers

Hangen daar als de mooiste slingers

Streelt zij teder en zacht

De zilverglinstering van de gracht

 

In de herfst

verliest zij wat van haar humeur

Haar prachtjurk verbleekt van kleur

Ze zwiept wat Bozig

Met al haar lange armen

Misschien probeert ze zich wat 

op te warmen

 

In de winter

verliest zij haar pracht

Gooit haar mantel in de gracht

Gaat ze tijdelijk in pauzestand

Met hangende schouders

Aan de koude waterkant 

 

Naakt staat zij treurig daar

Dromend van een fleurig voorjaar

Verlangend naar

een nieuwe frisse jas

Om met haar goudgele pracht

Weer te pronken aan 

De Ravensteinse gracht 

 

Antoon van Lanen 2024