Nellie van Lanen (1947-1962)

Nellie ineens was het zomaar gedaan

Na die hersenbloeding ben je nooit meer opgestaan

Je bent al zo lang niet meer in mijn leven

Daarom wil ik je nu een laatste gezichtje geven

Ik denk terug aan verre nevelige tijden

1962 je kwam zomaar te overlijden

 

Er was maar 1 foto bij mij bekend

Je ziet er uit alsof je heel gelukkig bent

paardenstaart de tanden ontbloot

Hoe lang was dit voor je dood

Probeer jou een beetje uit die nevel te bevrijden

1962 kwam je zomaar te overlijden

 

Op de foto de armen rustend op het blad

Het leek dat je heel ontspannen zat

Je doet alsof je net het blad ging omslaan

Dat kreeg die fotograaf wel van je gedaan

Waarschijnlijk een opgezet plan

Van mijnheer de fotograaf dan

En ik denk terug aan jou in het Canisius ziekenhuis

1962 je kwam gewoon nooit meer thuis

 

De achtergrond van de foto is neutraal

zonder iets dus gewoon egaal

Een soort pullover en een vest aan

Aan kleur daar deed jou afdruk niet aan

Ik moest goed naar je linkerhand kijken

Om je middelvinger zit niet wat het doet lijken

Een ring zou de hele vinger omvatten

Maar het lijken wel 2 kleine wratten

En ik probeer te denken aan jou laatste uren

1962 jouw leven zou maar 14 jaren duren

 

Van die ene foto ben je bij mij bekend

Maar Ik heb je nooit werkelijk gekend

Ik was 8 en jij net 14 jaar

Op die leeftijden heb je nog niet veel met elkaar

Ik wist niets van de dood en nauwelijks iets van het leven

1962 we moesten jou onverwacht afgeven

 

Je werd ineens onwel tegen het einde van het jaar

Je was nooit ziek dus dat was een beetje raar

Beneden lag je in het ouderlijk bed dat was fijn

Zo kon moeder toch heel dicht in de buurt zijn

 

Plots was je toch wel vrij onverwacht

Naar het ziekenhuis in Nijmegen gebracht

Mijn vader heeft toen tegen mij gezegd

Ga maar bidden in de kerk het gaat heel slecht

Waar vader en moeder voor huiverden werd een realiteit

1962 ze waren  jou voor altijd kwijt.

 

Ik weet niet meer hoe ik het nieuws verkreeg

Wat voelde ik eigenlijk wat bracht het te weeg

We juichten we mochten naar Nellie op visite

Met het busje van Beerens dat wordt genieten

Maar in Canisius stonden we diep verdrietig bij elkaar

Toen was het met het busgeluk snel klaar

Hoe voelde dit voor een kind van 8 jaar

1962 onvoorbereid eigenlijk voelde dit heel raar

 

In Canisius wat was het nou wat ik helemaal wist

Stond ik daar met het gezin bij jouw kist

Ik zocht naar een teken van leven in jouw lijf

Maar niets bewoog en alles bleef stijf

 

In het Canisius stond een non naast jouw kist

Die het zogenaamd allemaal wel wist

Nellie was nu in de hemel bij onze lieve heer

Maar jou zo te zien deed toch vooral heel zeer

 

Het verhaal van  die prachtige hemel door die non

Ik dacht dat ze dat voor ons verzon

We kregen nog een snoepje van haar

Maar daar stond mijn hoofd al helemaal niet naar

1962 jouw dood het was allemaal zo onwerkelijk waar

 

Mijn blik viel op jouw keel daar zat een gat

Waar iemand watten in gestopt had

Waarom niet even iets meer aandacht

Misschien even een pleister aangebracht

 

De uitvaart op een grauwe winderige dag

Op mijn gezicht kwam een ongepaste lach

Door een windvlaag verloor een gemeentewerker zijn pet

Dat gaf mij even heel veel pret

Maar had me direct weer in de treurige modus gezet

Januari 1962 jou naar je laatste rustplaats gebracht

Dit is onbegrijpelijk voor een kind van 8

 

Nellie mensen die deze woorden horen en lezen

Brengen jou toch weer even tot leven

Ik weet niet goed om jou anders te gedenken

Ik kan je in ieder geval dit gedichtje schenken

Hoe zou het zijn als je een gewoon leven had gehad

Met hopelijk vele mooie dingen op jouw pad

Soms denk ik heb ik dit allemaal echt beleefd

1962 had ik maar in een vreselijke droom geleefd

Antoon van Lanen 2023