Marjolein

Haar prachtige bleekmooie lach

Was het eerste wat ik zag

In het ziekenhuis passeerde ik haar

op mijn route, want mijn vrouw lag daar

Ik zag een meisje in een bedje

Holle ogen onder

Een camouflagepetje

Die ogen pakten mij in

Een kort lieflijke staar

Spontaan zwaaiden we

Even naar elkaar

Regelmatig passeerde ik haar

Zag ik haar witjes liggen daar

Vaak zat moeder hand in hand

Bij haar meisje op de bedrand

Stilzwijgend een

overeenkomst aangegaan

Gewoon een groet

naar elkaars bestaan

En als ze me dan zag

Kwam die bleekmooie lach

Zwaaide ik gewoon even

Om wat aandacht

En moed te geven

‘Marjolein’ las ik van het papier

Hoelang lag zij eigenlijk al hier

En hoe zou het met haar zijn

Ontwapenend vredig als de maneschijn

Zo kalm als zij daar lag

Met haar prachtige bleekmooie lach

Weken later moest ik er weer zijn

Onderweg even snel langs Marjolein

Maar het bed was leeg en strak

Ik stond daar even doodstil en niet

Helemaal op mijn gemak

Op mijn vraag naar Marjolein

Las ik in haar ogen de pijn

Kreeg enkel een schuddend hoofd

Ik voelde me van haar

Mooie lachje beroofd

Ik heb nooit gesproken met Marjolein

Toch deed dit bericht heel veel pijn

Ik zie nog vaak hoe zij daar lag

En als zij mij dan zag

Zwaaiden we elkaar gedag

Omhelsde ik haar mooie lach

Kom ik ooit nog langs de

Kamer van Marjolein

Zal deze nooit meer hetzelfde zijn

Haar lach zal daar nooit meer hangen

Gelukkig heb ik die kunnen vangen

En ook al is zij zelf niet

Meer bij machte

Zij lacht regelmatig in mijn gedachten

Antoon van Lanen 2024