Meisje verdronken

In gedachten aan mijn Maaskant

Ligt Niftrik aan de overkant

In de lucht

van de verre horizon

Vervagen de laatste resten

van de zon

Herinner ik mij hangend

In een oude waas

Het verdronken meisje

In de Maas

 

Uit de laatste zonnestralen

in de lucht

Gleed jij plots binnen

in een pijnlijk droeve vlucht

Greep de herinnering mij beet

Van een onherstelbaar leed

Het verwarrende relaas

Over een ongeluk in de maas

 

‘Meisje verdronken’ stond in de krant

In de maas aan de Niftrikse kant

In zwarte inkt werd geschreven

Over het einde van jouw leven

 

Ik kende jou en jouw fiets

Verder was er eigenlijk niets

Maar wel dat jij mij intrigeerde

En ik mij voor jou interesseerde

Maar wij waren pas 9 jaar

En voor een romance

nog helemaal niet klaar

 

En toen ik hoorde van Nellie’s dood

Was mijn ongeloof heel groot

Het was een enorm verdriet

Wat Nellie voor velen achterliet

Wat moest ik met mezelf aan

Niemand zag mij

In mijn verwarring staan

Ben toen alleen

Naar Nellie toe gegaan

 

Op het kerkhof van Ravenstein

Wilde ik even bij haar zijn

Ik stond alleen bij jouw graf

Dat was nog niet af

Ik raakte aan de berg zand

Voelde als een

laatste afscheidshand

Ik weet niet meer hoelang

Ik daar heb gestaan

Om beduusd en mistroostig

Bij jou weg te gaan

Worstelend met mijn gevoel

en jong verstand

De bevestiging van jouw dood

In een hopeloze hoop zand

 

Antoon van Lanen 2024