Winter

De uitgeklede bomen met hun naakte lijven

Staan roerloos stil en grauw te verstijven

Een enkel veren lijfje laat zich lieflijk zakken 

Om hen gezelschap te houden op de takken 

 

Winter hoest en proest sneeuw en regen

Ijzel en gladheid pijnlijk koude zegen

winter is soms mooi maar met ijzig gezang

Winter is goed maar het hoeft niet zo lang

 

De aarde verhardt tot grauwe klompen

Of door natheid niet doorheen te sompen

De wortels verkleumd tot op het bot

De frivool-fleurige struik geheel verrot 

 

Al het mooie bloemige leven is weg

Hier en daar een groene struik of heg

De bloemenpracht die zo kon bekoren

Verdwenen en aan de winter verloren 

 

Heerlijke bloemen met hun prachtige kleuren 

Hun schoonheid en hun heerlijke geuren

Ze klonken voor mij als kleurige violen

Door herfst en winter van ons gestolen

 

Het duurt nog maanden en wat weken 

Dat plantjes hopelijk de aarde doorbreken 

Maar als ik nu kijk lijkt alles hopeloos aan gort

Ik denk dat het nooit meer lente wordt

 

De iele bol zont wat bleekjes door het grijs

Is gelukkig al bezig aan zijn terugreis

Probeert ons met zachte stralen te vertellen 

Dat hij binnenkort de lente zal bestellen 

 

straks als de zon weer flink gaat spinnen

Hoop ik toch dat het weer gaat beginnen 

Dat we onze winterneus gaan snuiten

En verlost worden van de ijzige kluiten

 

Als de lentekriebels in de grond gaan prikken 

Zodat struiken en plantjes weer wakker schrikken 

En als dan alles toch weer wordt geklaard 

De winter eindelijk de aftocht blaast in maart

Dan is de verwondering weer intens groot

Want onze natuur leek helemaal af en dood

 

Oh winter je maakt ons somber, koud en bang

Het duurt allemaal ook veel en veel te lang

We snakken naar warmte en prachtig licht

En dan niet alleen in dit gedicht

 

Antoon van Lanen januari 2024