Mooi Ravenstein

Dansende nevels in het zachtroze ochtendlicht

De Maas ontwaakt en heeft nog weinig zicht

Een eerste vrachtschip trekt langs de koele dijk

De oude rivier waar ik zo graag naar kijk

Mooi Ravenstein bijzondere plek uit het verleden

En hopelijk voor de toekomst en het heden.

 

De Maas, de molen, de kerk, en de brug

Hier kom ik af en toe nog heel graag terug

Met een vriend fietsen door de oude straten

En samen over oude herinneringen praten

Al die vroege ervaringen, gebeurtenissen en verhalen

Kan je alleen maar met een tijdgenoot ophalen

 

Witte gij nog…en hedde gij die en die nog gekend….

Op die manier wordt de geschiedenis nog eens verkend

Oude zaken die al behoorlijk waren vergeeld

komen na zoveel jaren weer even helder in beeld

 

Witte gij wie er pas ook is doodgegaan

En dan hoor ik de daarbij behorende naam

Die moeten gij toch kennen hoor ik hem zeggen

Hij probeert het uitvoerig aan mij uit te leggen

Maar ik krijg maar geen gezicht bij wie dat dan moet zijn

Ik ben ook al zo’n 50 jaar weg uit Ravenstein.

 

Ik zie de gesloten Lucia kerk vanaf het terras

Waar ik in de jaren 60 ooit misdienaar was

Kijkend over de markt vanuit mijn luie stoel

Bekruipt me toch een nostalgisch, melancholisch gevoel

 

Ik besef maar al te goed dat ik een hele hoop mis

Dat het voetbalveld, lagere school, mulo en de Ravo er niet meer is

De kerk, het klooster, het gemeentehuis van toen

Zijn allemaal niet meer in hun oude vertrouwde doen

 

Het hart van de stad met zijn huizen en straten

Lijkt nog steeds zoals ik het heb achtergelaten

Maar als ik daar dan loop ken ik eigenlijk niemand meer

In de huizen wonen niet meer de mensen van weleer

 

In de kerk en het klooster van de nonnen

Ben ik ooit als misdienaar begonnen

Hangend aan de touwen van de klokken

Om de Ravensteiners naar de kerk te lokken

Bij de zusters ter afsluiting een kopje thee met beschuit

Dan liepen we weer tevreden het klooster uit

 

De Ravensteinse molen een Reus van steen

Kijkt als een forse ridder fier om zich heen

Vanaf zijn hoogte kijkt hij op de begraafplaats neer

Als poortwachter voor de Ravensteiners van weleer

 

Het vertrouwde geluid van de kerkklokken is verstomd

Iets wat waarschijnlijk ook nooit meer terugkomt

De Luciakerk een verzamelplek in vroeger tijden

Waar de katholieken hun geloof konden belijden

Doop, communie, vormsel, huwelijk en uitvaart

In herinnering steeds minder bewaard.

Later besta je je alleen nog maar als dat gebouw

En heeft men geen religieuze herinnering meer aan jou

 

Voor de veiligheid maakten men de grachten en wallen

Voor als iemand het plan had om “ons” aan te gaan vallen

Die verdedigingsfunctie heeft het al lang verloren

Maar de grachten kunnen nog steeds bekoren

 

Met zilver geplaveid door de zomerzon

En in de winter schaatsen zo lang als je kon

Tot je moe en met half bevroren benen en armen

Je thuis aan de kolenkachel weer ging opwarmen

Soms stonden er ineens lampjes aan palen op het ijs

Voor een heerlijke avond romantisch Ijsparadijs

 

Mooi Ravenstein hier kwam ik tot leven

Maar ben toch niet voor altijd bij je gebleven

Door werk, huwelijk, woninggebrek heb ik je verlaten

In gedachten dwaal ik nog vaak door je straten

ontmoet ik mensen, voer gesprekken en zie ik dingen weer

Maar in het heden bestaat dat allemaal niet meer

 

Mooi Ravenstein ook al heb ik je dan verlaten

gedraag je, want voorlopig houd ik je nog in de gaten

En als ik dan definitief ben overgegaan

En er nieuwe generaties door de straten gaan

Zal alles zich toch weer gaan herhalen

En komen zij ook met hun verhalen

En vertellen over van alles wat er niet meer is

Omdat ze dat dan weer ervaren als hun gemis

Hopelijk ook blij met datgene wat nog behouden is.

 

Antoon van Lanen november 2023