Lucia's schemergewelf

Ik vond mezelf

Onder haar schemergewelf

Voelde Lucia’s hart niet meer kloppen 

Lijkbleek lagen de kinderkoppen

Onder de ijzig wit bevroren 

klokken van haar toren

 

Ik hoor haar klanken weer

Vloeien in vertrouwde sfeer

Over wallen en grachten 

Nostalgische gedachten 

Zie mij weer als misdienaar 

Geknield naast haar hoofdaltaar

 

Ik vond mezelf 

onder haar schemergewelf

Lucia’s hart eruit gesneden

Heimwee naar

een onvolmaakt verleden

Geen verbinding meer

in het heden

Ik zie eeuwenoude processies

in een mistige gloed

Dode mensen in een levendige stoet

Lucia hield de deur voor mij open

Kon zo bij haar naar binnen lopen

 

Ik vond mezelf 

Verstild onder haar dit schemergewelf

Hoorde koormuziek galmen

Wierookwolken walmen

Kaarslichten vlamden

Mijn ogen brandden 

Oude mensen zonder gezicht

In een waas van diffuus licht

Maar ik was gewoon samen, alleen

Met velen, met niemand om mij heen

 

Ik vond mezelf 

onder haar schemergewelf

Het religieuze leven verloren 

Waar ooit ‘In Paradisum’ klonk 

van de diverse koren

Voor oude doden van weleer

Steeds weer

Voor de allerlaatste keer

 

Ik vond mezelf

onder haar schemergewelf

Mensen die gelukkig trouwden

Mensen die verdrietig rouwden

Vragen aan Maria met de hoop

Op een goede afloop

De allerkleinsten voor de doop

Rituelen bij stappen in het leven 

Om er samen aandacht aan te geven

Met wierook, water en kaarslicht

Waar het leven werd gevierd en belicht

 

Bij Lucia kan ik altijd binnen

Als ik luister

hoor ik haar altijd  zingen

De klokken in de toren

Kan ik ook nog altijd horen

Ook al zit haar deur potdicht

Ik stap zo bij Lucia binnen in 

Haar ooit vertrouwde religieuze licht

Antoon van Lanen 2024