Het is stil in Ravenstein

Dijken trekken stille strepen

In het Maasland

Naar het lage achterland

Geruisloos sluipen ze met

Haar water mee

Schaduwen haar tot aan 

De Noordelijke zee

Lijnen zwieren meanderend 

Langs een veranderend 

Kleurenspel en in prachtig licht

Verdwijnt stil Ravenstein uit het zicht

 

Lucia zwijgt, waar je vroeger

vanuit de toren 

Haar vertrouwde lokroep nog kon horen

Om plaats te nemen in de banken

Het luiden, die vertrouwde klanken

Waar je mensenharten kon horen kloppen

Boven Ravensteinse kinderkoppen 

 

Het religieuze hart haar afgenomen

Waar gelovigen konden samen komen

Waar priesters en parochianen

samen zaten in gebeden

Voor hun toekomst in een ver verleden

 

Het kerkhof ligt stil 

tussen molen en gracht

Waar men hen naar hun

laatste rustplaats bracht

In de Lucia afscheid met

aandacht en eer

Bracht de gemeenschap hen

Voor de laatste keer

In processie tot achter het hek

Hun allerlaatste rustplek

 

De zusters JMJ zijn uit

Ravenstein vertrokken 

Met hun hoofdtooien en lange rokken

Zag ik ze nog door de straten lopen

De stilte is steeds dieper

In het stadje gekropen

 

Het kleine centrum is doods en bevroren

Heeft zijn oude levendigheid verloren

Waar je overal winkelbellen kon horen

Boodschappen deed, de gezellige praatjes

Cafeetjes, bruisende bedrijvigheid in de straatjes

Waar kinderen gillend

in het rond renden

Met om je heen alleen maar bekenden

 

Het is stil tussen de Ravensteinse grachten

Waar mensen speelden, werkten en lachten

Het doet pijn aan ogen en oren

Waar ik bedrijvigheid en gezelligheid

Niet meer kan zien en horen

Misschien dat het stille Ravenstein 

Ooit weer bruisend, bedrijvig

en daardoor weer levendig mag zijn.

 

Antoon van Lanen 2024